Rzemieślniczy Śmigiel od XVI do początków XX wieku 17 lutego 2014

Najstarszy był cech krawców, którego pierwszy statut pochodzi z roku 1530. Starą tradycją szczycił się też cech mielcarzy (piwowarów), a także garncarzy, szewców, kuśnierzy, piekarzy, młynarzy. Stolarze zorganizowani byli w osobnym cechu, a jego dewiza brzmiała: „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Dobro bractwa przed własnym dobrem.” Miasto w XVIII w. i I poł. XIX w. było poważnym ośrodkiem meblarskim.

W wieku XVII nastąpił dynamiczny rozwój tkactwa. Powstał cech płócienników, do którego należeli przędzalnicy, tkacze płótna, bielarze oraz cech sukienników i farbiarzy.

Od XVI do XIX w. Śmigiel należał do bardzo poważnych ośrodków produkcji rzemieślniczej w Wielkopolsce. Istniało w mieście aż 15 różnych cechów. Co roku w czerwcu cechy organizowały „Dni czeladników”, w czasie których chętni najmowali się do pracy u śmigielskich majstrów. W razie potrzeby majstrowie przyjmowali do pracy wędrownych czeladników, również w ciągu roku. W Śmiglu odbywało się rocznie 7 jarmarków. Miejscowi kupcy wyjeżdżali także na jarmarki min. do Kościana, Leszna, Rawicza. Poza tym odbywały się w mieście targi tygodniowe i jarmarki na bydło i rogaciznę.

W 1797 r. Śmigiel posiadał 6 sklepów sprzedaży sukna, 4 sprzedaży skór, 3 żelaza, 2 szkła, 4 mąki, 14 sklepów innych branż i 1 aptekę.

Pod koniec XVIII w. i na początku XIX w. na skutek ogólnego zastoju ekonomicznego w Polsce, niszczycielskich wojen i najazdów miasto podupadło gospodarczo. Zmalała liczba rzemieślników, co pociągnęło za sobą utworzenie jednego cechu wspólnego. Wielu tkaczy, szczególnie sukienników, wyjechało do Łodzi, tworząc tam podwaliny pod rozwój łódzkiego przemysłu tekstylnego. Wybudowanie pod koniec XIX w. linii kolejowej Poznań – Leszno – Wrocław spowodowało obniżenie dalszego rozwoju ekonomicznego Śmigla. Najbliższa stacją kolejową dla Śmigla stało się oddalone o 5 km Stare Bojanowo. Ta niekorzystna sytuacja poprawiła się nieco z chwilą wybudowania w latach 1890 – 1900 linii wąskotorowej ze Śmigla do Starego Bojanowa i Krzywinia oraz Wielichowa, a także utworzenia w 1886 r. przez władze niemieckie powiatu śmigielskiego. Miastem powiatowym pozostał Śmigiel do 1932 r. Późniejsze zniesienie powiatu, a także kryzysy gospodarcze okresu międzywojennego spowodowały zastój gospodarczy miasta i zwiększyły liczbę bezrobotnych.

Na podstawie książki L. Gomolca
„Dzieje miasta Śmigla”
opracowała Danuta Hampel

Śmigiel, Miasto Wiatraków
Śmigiel Travel
Centrum Kultury w Śmiglu