Z dziejów Parzęczewa cz. II 17 lutego 2014

Najdawniejsze zapiski wskazują na to, że w latach 1405-07 proboszczem był Jan, a w roku 1494 Andrzej z Kurnatowic Kurnatowski. W latach 1569-1595 parafia nie była obsadzona. Istniejący obecnie od 1774 roku drewniany kościół powstał w miejsce poprzedniego, wzniesionego w 1696 roku. Kościół jest orientowany, konstrukcji zrębowej, jednonawowy, a teren, na którym się stoi, przylega do parku dworskiego. Stoi na cokole kamienno-ceglanym. Dach jest dwuspadowy, kryty gontem. Nad nawą znajduje się wieżyczka nakryta cebulastym hełmem z chorągiewką i datą 1706. Wewnątrz kościoła uwagę zwraca belka tęczowa, na której umieszczony jest późnobarokowy krzyż i data 1774. Ołtarz główny pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku, a w jego polu środkowym znajdują się rzeźby św. Tomasza, Erazma oraz św. Michała Archanioła i aniołków. Z tego samego okresu pochodzą dwa boczne ołtarze. W polu środkowym lewego widnieje krucyfiks, a w zwieńczeniu obraz św. Marii Magdaleny. W prawym, w polu środkowym umieszczony jest obraz św. Rocha, a w zwieńczeniu tego ołtarza obraz przedstawiający św. Cecylię.
W latach 1950-51 kościół został powiększony przez dobudowanie przedsionka. Przy kościele znajduje się drewniana dzwonnica. Jak już wspomniano, kościół został zbudowany w 1774 roku przez ówczesnego proboszcza ks. Tomasza Krajewskiego. Zachowała się oryginalna kronika budowy. Poprzedni kościół pochodzący z fundacji gen. Macieja Radomickiego nie nadawał się już do użytku i dlatego nowy proboszcz przystąpił niezwłocznie po przybyciu do Parzęczewa do budowy nowego. Oprócz finansowego i materialnego wsparcia przez parafian duży wkład wniosła Marianna Dąbska z Sapiehów, właścicielka Goździchowa, Ludwika Chłapowska oraz gen. mjr wojsk koronnych Ludwik Chłapowski. Na budowę zakupiono z lasów kębłowskich 60 sosen, a z grodziskich 21. Ksiądz Krajewski ciepło wspominał swoich parafian z Parzęczewa, Wąbiewa i Lubiechowa, którzy nie tylko zwozili drzewo, kamienie i glinę, ale także „... i rąk swoich na sporządzenie połowicy murowanej cmentarza, jako też na podmurowanie fundamentu kościelnego pracy nie żałowali.” Ciekawy jest także opis ówczesnych nabożeństw: „Nabożeństwo odprawia się w niedzielę i święta uroczyste jak następuje: O godzinie 9 z rana odprawia się Jutrznia, po tej skończonej śpiewa organista Zawitaj jutrzenko, po tym Różaniec i inne pieśni, a po tym msza św. Po mszy św. śpiewa organista z ludem Anioł Pański. Po południu około 2-ej godziny dzwonią na Godzinki, po Godzinkach są nieszpory i kończą się nabożeństwem na Anioł Pański.”
Zespół Rezydencjonalny
W jego skład wchodzi m.in. pałac i park dworski. Pałac pochodzi z około 1830 roku. Był to wówczas budynek parterowy, nakryty dwuspadowym dachem. Na przełomie XIX i XX wieku nastąpiła jego przebudowa w stylu neogotyckim. Od tego czasu jest to budynek piętrowy i wysoko podpiwniczony. Od strony płd -wsch. dodano kwadratową wieżę. Wejścia do pałacu usytuowano od strony płd-zach. oraz od strony podwórza. W części mieszkalnej zachowała się do dziś sypialnia z alkową. Wewnątrz pałacu znajduje się krata z herbem „Dębno”, a w salonie piec kaflowy pochodzący z dworu w Prochach. Do pałacu prowadzi brama wjazdowa z kutą kratą, pochodzącą z XIX wieku i inicjałami „JP”. W środku parku znajduje się kopiec z XIX wieku, z pozostałościami dawnej lodowni. W parku jest wiele rozmaitych, starych drzew.

Jan Pawicki

Śmigiel, Miasto Wiatraków
Śmigiel Travel
Centrum Kultury w Śmiglu