Kościół parafialny pw. Św. Stanisława Kostki w Śmiglu 17 lutego 2014

Rok później postawiono zbór na rynku, który także długo się nie uchował, gdyż spalił się w 1640 roku. W 1644 roku na miejscu obecnego kościoła poewangelickiego wybudowano kolejny drewniany zbór. Wzrost liczby wyznawców około 1696 roku skłonił do rekonstrukcji i powiększenia istniejącego kościoła. Wybudowano m.in.: dwa balkony dla wiernych, a w 1764 roku dobudowano wieżę. Kilkadziesiąt lat później, tj. w 1814 roku, w czasie wielkiego pożaru miasta kościół kolejny raz stał się ofiarą płomieni. Budowa nowego, murowanego kościoła wg projektu pruskiej komisji budowlanej, na planie prostokąta, z czworoboczną, sześciokondygnacyjną wieżą od frontu trwała wiele lat. Pierwsze nabożeństwo w nowym kościele odprawiono 3 listopada 1830 roku. Kościół został wybudowany w stylu późnoklasycystycznym. Wewnątrz znajduje się charakterystyczny dla tego rodzaju budowli dwupiętrowy szereg balkonów, na których do 1986 roku znajdowały się ławki ustawione amfiteatralnie w trzech szeregach. Do 1945 roku kościół był we władaniu gminy ewangelickiej. Zarząd Miejski Śmigla uchwałą z dnia 28 sierpnia 1946 roku przekazał kościół miejscowej parafii katolickiej. Natomiast 27 kwietnia 1947 roku kościół został poświęcony i nadano mu imię św. Stanisława Kostki. Od tego czasu stał się on kościołem pomocniczym kościoła farnego. W wyniku przeprowadzonych w 1969 roku prac rekonstrukcyjnych całkowicie przebudowano prezbiterium, na którego ścianach umieszczono tablice ze scenami z życia św. Stanisława Kostki. Między nimi zamontowano krzyż i figurę Chrystusa Ukrzyżowanego. W tym czasie wykonano ołtarz soborowy. Odrestaurowane prezbiterium oraz nowy ołtarz poświęcił 12 grudnia 1971 roku bp Franciszek Jedwabski. Kolejna faza rozwoju kościoła nastąpiła po 14 czerwca 1976 roku, gdy abp Antoni Baraniak ustanowił przy nim ośrodek duszpasterski pełniący funkcję samodzielnej parafii. Ośrodek liczył początkowo 2344 mieszkańców. Sytuacja społeczno-polityczna spowodowała, że dopiero 11 kwietnia 1981 roku ks. abp Jerzy Stroba erygował parafię, której proboszczem został ks. Zbigniew Dawidziak. Na wieży kościoła zostały umieszczone nowe dzwony, a na filarach znajdujących się wewnątrz kościoła znalazło się 14 płaskorzeźb wykonanych z drzewa lipowego przedstawiających Drogę Krzyżową. Znajdują się tam także dwa obrazy: św. Antoniego Padewskiego i Pana Jezusa. W kościele są 3 kaplice. Na parterze po prawej stronie prezbiterium jest kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej, którą poświęcono 26 sierpnia 1978 roku. Znajdują się tam oprócz kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej także obrazy św. Stanisława Kostki i św. Maksymiliana Kolbe. Od lat 90. XX wieku na pierwszym piętrze balkonu po lewej stronie znajduje się kaplica Matki Boskiej Fatimskiej, której centralnym elementem jest ustawiona w 1990 roku i poświęcona 13 maja 1997 roku figura M.B. Fatimskiej. Na lewej ścianie kaplicy umieszczono obraz Ojca Św. Jana Pawła II, a we wnęce po prawej stronie jest umieszczony krzyż. Także na I piętrze balkonu znajduje się kaplica Najświętszego Serca Jezusowego, w której znajduje się tryptyk, a także obrazy przedstawiające Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym oraz Miłosierdzia Bożego. W centralnym miejscu stoi figura N.S. Pana Jezusa.

W wyniku prowadzonych wielokrotnie prac modernizacyjnych kościół otrzymał m.in.: nowe, miedziane pokrycia dachu, marmurową posadzkę, nowe okna, postawiono nowy, marmurowy stół ołtarzowy. W kościele znajdują się organy zainstalowane w miejsce sprzedanych w 1947 roku przez Urząd Likwidacyjny parafii p.w. Świętej Trójcy w Poznaniu. Unowocześniono także otoczenie kościoła. Na placu kościelnym stoją figury Ojca Św. Jana Pawła II i Matki Boskiej, a z drugiej strony figura Serce Pana Jezusa i krzyż.

Jan Pawicki

WŚ 1/2014